خیلی ها آمده بودند.حضور چشم گیری بود.

جانبازی که ویلچرش افتخار همراهی اش را به دوش می کشید.

پیر مردی که که اگر چه به عصا تکیه داده بود اما تکیه گاه اصلی اش انقلاب بود.

مادری که از فرط پیری محکم به دست پسرش چسبیده بود.

کودکی که آرام در کالسکه اش خوابیده بود.

بچه هایی که به داشتن یک بادکنک خوش بودند.

زن و شوهر های جوانی که هنوز در دوره نامزدی به سر می بردند؛ این را از طرز دست هم گرفتن و صحبت کردنشان فهمیدم.

بچه هایی که با زبان اولیه خودشان مرگ بر آمیکا می گفتند.

مادرانی که یک بچه در بغل و یکی هم به دنبال خود داشتند.

و....

خیلی ها آمده بودند تا بگویند که انقلاب عزیز ماست و می خواهیمش.