باز بهار آمد. به زیبایی تمام. اما آیا تا به حال بهار کویر را دیده اید؟
در کویر، در آن نعمت گمنام خداوند، بهار در طبیعت خشن طور دیگری جلوه می کند.
بهار ما که دل طوفانهای شن مدفون شده است، به آبادی ها و شهرها هجوم می آورد و مردم با دلهره به استقبالش می روند هر لحظه در هراسند که به جای خانه تکانی ، ترک خانه کنند.
بهار ما در قهقهه آبشار نیست، در سوز آب شور قناتی است که می روند تا هر لحظه پایان عمر خود را نظاره کنند.
بهار ما شکفتن گل ها نیست، تلاش بوته خاری است که با مشقت فراوان سر از زیر شن های داغ بیرون می آورد.
بهار ما در شکوفه درختان و نسیم نوروزی نیست؛ چرا که سرمای شدید زمستان درختی را زنده نگذاشته و بادهای گرم و شدید، گل انارهایی که دور از چشم زمستان درختانی را زینت داده اند، می ریزاند.
بهار ما در اشک درختان پسته ای است که نگرانند که چگونه سالی دیگر را در جهنم کویر بدون قطره ای آب سرکنند.
بهار ما در پینه دست های پسر بچه ها و مردانی است که در زمین هایشان بوته های خار می کارند و آب گران بهایشان را به پایش می ریزند تا چند صباحی دیگر شن های روان؛ آن مهمانان شوم و ناخوانده را به ده راه ندهند.
بهار ما خون دل دختر بچه هایی است که خامه های امید را با انگشتان زخمی به تارهای قالی گره می زنند و با اشک چشمان کم سویشان گل های باغ قالی را آبیاری می کنند.
بهار ما آسایش و خوشی نیست، شادی و نشاط نیست، دلهره است و ترس و هراس و امید و... اما زیباست!